Ongelovige

Over moslimpesters en islambashers Shervin NekueeSociale patronen worden pas zichtbaar door herhaling. Sinds die vermaledijde elfde september van het jaar 2001 valt in de verhouding tussen de inheemse Nederlanders en de moslims-van-niet-van-hier een ziekelijk en destructief patroon te bespeuren. De samenleving roept sindsdien, stilzwijgend maar herhaaldelijk, brute provocateurs te hulp tegen hun eigen angst voor moslims – provocateurs die moslims in het gezicht durven spugen, voor wie de autochtone meerderheid zo bang is geworden. Men kan inmiddels twee types provocateurs onderscheiden. De eerste zijn de autochtone moslimpesters. Ze zijn een tikkeltje ordinair in hun doen en laten, vilein in hun taal en bruut in hun aanpak, maar op zijn tijd zijn ze ook zelfrelativerend en geestig. Ze zien zichzelf als eeuwige uitdagers van het establishment, waar ze zelf natuurlijk absolúút niet bijhoren – al bewegen zich er hun hele leven tussen. De ultieme moslimpesters waren natuurlijk Pim Fortuyn, de gevallen nar van politiek Den Haag, en Theo van Gogh, de afgeslachte dorpsgek van de Amsterdamse grachtengordel.

Provocateurs van een andere soort zijn de ex-moslims – of correcter aangeduid: de islambashers met moslimgenen. De islambasher heeft in het tijdperk van na 9/11 de kortste weg gevonden naar de roem. Hij of zij spuugt ook op moslims en hun heiligen, maar niet met een knipoog zoals de Nederlandse pestkoppen dat doen. De islambasher is ernstig en heldhaftig. Hij of zij is hier om te strijden en om zonodig te sterven voor de Idealen van de Verlichting, maar wat de islambasher daaronder verstaat – afgezien van recht moslims en hun iconen herhaaldelijk en steeds verdergaand te kwetsen en te ontmenselijken –, Allah mag het weten. Voor de islambasher is the sky the limit: hij of zij bedrijft politiek, schrijft essays, maakt films en doet nog veel meer tegelijkertijd, liefst in een mum van tijd en met wisselende contacten. Het maakt niet uit welke politieke kleur, overtuigingen of achtergrond de mensen hebben, die van de media-aandacht rondom hem of haar gebruiken maken, zolang ze van belang kunnen zijn op de ultrasnelle weg naar de hoogste sport van de maatschappelijke ladder.De islambasher is een opportunist, ernstig en met een uitstraling van heldendom. De islambasher is een avonturier, zonder angst – noch voor de risico's voor hemzelf, noch die voor zijn naasten of voor het land waarin hij woont. Integendeel, het voortbestaan van de islambasher hangt af van de incidenten die hijzelf uitlokt. Koste wat kost dwingt hij zijn eigen momentum af.

De media zijn dol op de islambasher. Bij elke zin ligt een rel op de loer. Als een magneet trekt de islambasher de camera's naar zich toe. Hij of zij is nieuws. Dat moet een verdomd verslavend gevoel zijn, want het daagt hem uit de grenzen op te zoeken. Ayaan Hirsi Ali is natuurlijk het ultieme voorbeeld. Maar zij was tenminste nog een pionier – Ehsan Jami is niets meer dan de zoveelste imitator.

Een week na de beruchte uitzending van Zomergasten waarin de propagandistische videoclip Submission van Theo van Gogh en Hirsi Ali werd vertoond, vroeg de redacteur van een Nederlandse kwaliteitskrant wat ik ervan vond. Ik zei dat ik het een waardeloze propagandafilm vond en dat ik het onverstandig vond, dat een Nederlandse publieke omroep in een tijd dat we samen met de moslims tegen het islamitisch terrorisme ten strijde zouden moeten trekken, een dergelijke provocatie jegens een kwetsbare minderheid zo prominent tentoonstelde. De kritische redacteur reageerde prompt: 'Waarom ben je tegen die film, sla jij je vrouw soms ook?' Ik weet het dus maar al te goed: iedere kritiek op de islambasher uit de mond van een Nederlandse moslim – of in ieder geval van een die niet kokhalzend afstand neemt van zijn islamitische wortels – is binnen de huidige, ziekelijke omgangspatroon van Nederland met haar moslims meteen verdacht.

Mijn tweede vaderland, haar liberale en democratische traditie mij te lief om te blijven zwijgen. Nederland anno 2007 is een samenleving geworden die moslimpesters en islambashers verheerlijkt, omarmt, zelfs oproept de grenzen nog verder op te zoeken. Dit gaat niet meer om vrijheid van meningsuiting: de gevestigde meerderheid stuurt zijn provocateurs, door de pers begeleid en op een podium gezet, af op een minderheid. De tirannie van de meerderheid ligt hier in de loer. Wilders vetolkt met zijn gekraai over een Koranverbod geen eenmansstandpunt. De blonde haai uit Venlo ruikt bloed – en dat in een tijd dat het islamitische extremisme boven onze hoofden zweeft en naarstig op zoek is naar voedzame grond, een voedingsbodem die ze ongetwijfeld steeds vaker zal vinden onder de beledigde, belachelijk gemaakte en gecriminaliseerde moslims van Nederland.

Sinds 11 september 2001 is de angst en de hysterie binnen de Nederlandse samenleving enorm toegenomen, tot op het ziekelijke af. En in hoe die samenleving met haar moslims omgaat is die ziekelijke vrees zeer merkbaar. Er is echter een remedie, zelfs een die is ingebed in de Nederlandse traditie. Het is tijd om terug te keren naar de nuchterheid die Nederland vanouds kenmerkte: een nuchterheid, zakelijkheid en pragmatisme die niet teveel aandacht laten voor opgewonden standjes. En laten we elkaars goden en gewoontes in het vervolg met rust laten, zolang men de grenzen van de wet niet overschrijd. Dat is een goed Hollands gebruik, dat in deze tijd van verwarring en paniek gecultiveerd zou moeten worden. De Iraans-Nederlandse socioloog Shervin Nekuee is publicist en auteur van het boek De Perzische paradox.

Shervin Nekuee

Ongelovige

dinsdag 11 september 2007

Het land der provocateurs!

Ehsan Jami, A Hoax? A Fraud?

Blogarchief

Over mij